Karındaş değil kardeş…
Karındaş değiliz ama kardeşiz. Birlikte büyüdük. Büyürken olanları çok algılayamadık ve yıllarca birbirimize küstük, kırıldık, hatta çok da öfkelendik. Gün geldi hem de öyle bir günki 8 Mart…
Hiç unutmayacağım bir tarih; yeniden SEVGİ olduğumuzu başka da birşeyin olmadığını hatırladık.
İki yıl önce 8 Mart Dünya Kadınlar Günü’nde, Adana Belediyesi’nin davetlisi olarak konuşma yapmak üzere Adana’ya davet edildiğimi yazmıştım. Yıllar sonra hiç konuşmadığım ve görüşmediğim büyük ağabeyimle buluşmamı bir yazıyla paylaşmıştım. Hatta bu buluşmanın hikayesini; hayatımın dönüm noktalarından olduğu için AŞK OL kitabımda yazmıştım.
Sanırım 2009 yılıydı, kişisel gelişim kitaplarını büyük bir iştahla okuyor, sindirmeye çalışıyordum. Pek çok eğitim ve seminere neredeyse kombine biletim varmış gibi arka arkaya katılıyordum. Kendime dair o kadar çok bilinmeyen vardı ki farkındalıklarım artıyordu. Daha doğrusu farkındalık nedir? kavrıyordum. Kısacası; hayatım farkındalıklarımla değişmeye başlamıştı.
Çok yakın bir arkadaşımın önerisiyle bir kitap okudum ve merakımdan biraz da o zamanlar yaşadığım ilişkinin açmazlarından çıkabilmek için kendimi Sedef Savaş’ın yanında buldum. O zamanlar regresyona dair hiç birşey bilmiyordum. Sonradan yaptığımız çalışmanın regresyon olduğunu anladım. Nereden bilebilirdim hayatıma etki eden bu yöntemin bir gün uygulayıcısı olacağımı… Hayat hep sürprizlerle dolu!
Rahat bir koltukta gözlerim kapalı, derin ve uzun nefes alıp verirken bedenimin rahatladığını, zihnimin sakinleştiğini hissediyordum. Sedef’in söyledikleriyle hayal dünyamda canlanan; bembeyaz bir oda ve odaya giren yedi ve sekiz yaşlarındaki ağabeylerim o kadar gerçekti ki… O esnada hissettiğim hisler çok canlıydı, çok gerçekti. Yıllarca ağabeylerime duyduğum kırgınlığın ve kızgınlığın yerini, göz yaşlarımla birlikte onların anne ve babalarının ayrılmasının acısını hissetmem sarmıştı. İki küçük çocuk anne ve babasının ayrılığının ardından, anneme anne der olmuşlardı. Ağabeylerimle birlikte büyüdük. Bundan tam sekiz yıl önce ağabeylerimin yaşadıkları olaylardan dolayı duygularını, hislerini hissedince, regresyon çalışması esnasında önemli bir farkındalık yaşadım ve bir anda yıllarca tuttuğum kızgınlık, kırgınlık duygularımın yerini büyük bir sevgi aldı. Üzerimden sanki kamyon kalkmıştı ve ben çok rahatlamıştım. Bu yaptığımız çalışma sanki bir uyanışın başlangıcıydı.
Hayatın içinde görüşmeden, hiç konuşmadan 8 Mart 2016’ya kadar yıllar geçti. O zaman yazdığım yazımı dilerseniz linkten ya da kitabımdan okuyabilirsiniz.
Evrenin muhteşem planı 8 Mart 2016
Bu büyük buluşmadan iki yıl sonra 8 Mart 2018’de bu sefer Honk Kong’ta yaşayan küçük ağabeyim ile buluştuk. Onunla da kardeş olmanın verdiği yoğun duygularla, geçmişin artık bize hizmet etmeyen anılarının üzerimizdeki etkilerini serbest bıraktık ve yerine sevgiyi koyabildik.
Yıllardır kitaplardan okuduğum, kişisel gelişime dair eğitim ve sohbetlerden edindiklerim bana çok fayda sağladı. Hayatımı epey etkileyen iki önemli kişiyle, ağabeylerimle helalleştik. Üstelik ikisiyle de tesadüf bu ya; 8 Mart’ta kucaklaştık. İster istemez içime sorduğumda; gelen cevap şu oldu. Elimden geldiğince, yapabildiğimce kadınların farkındalıklarını geliştirmelerine katkı sağlamaya çalıştığım ve her çalıştığım kişinin aynam olduğu ve kendimin de şifalandığının bilincinde olduğum için hayat da bana ilişkilerimin güzelleşmesi hediyesini veriyor. Çok şükür ve teşekkür ediyorum.
Kendimize yaptığımız yatırımlar boşuna değil. Farkındalıklarımız hayatımızı, ilişkilerimizi değiştiriyor, güzelleştiriyor. Dilerim her ilişkide ön yargısız, zanlardan özgür, açık, samimi iletişimle, sevginin diliyle aşılır herşey… Kırgınlıkların, kızgınlıkların yerini SEVGİ alır.
Bu vesileyle paylaşmak isterim. Ağabeylerim özellikle Filipinli bakıcı, hasta, bebek, çocuk bakıcıları konularında istihdam yaratıyor. web sitelerine göz atabilirsiniz.
Mr. AKIN Özel Eğitim ve İstihdam Ajansı
Bu yazıyla hem ortak hikayemizi paylaşmak hem de onların işini duyurarak destek olmak istedim.
Sevgilerimle kardeşlerim…
